Opis

Tłumienie emocji jest jak wciskanie piłki pod wodę.
„Działa”, gdy cały czas trzymasz i kontrolujesz
…a gdy w końcu choć na chwilę puścisz,
wybucha z potrójną mocą.

Emocje, których doświadczamy potrzebują wyrażenia, wypuszczenia.
Zdarza się, że chcemy nie czuć,
Zdarza się, że oczekujemy, że nasze dzieci będą nie czuć
(„No już, już. Uśmiech na twarz, głowa do góry, nie smucimy się tylko się uśmiechamy).

A emocje, których doświadczamy, nie rozpuszczają się w nas, tylko dlatego, że je stłumimy.
One cały czas tam są, potrzebują zaopiekowania i wyrażenia.

Tłumienie emocji wymaga siły. Nasze ciało jest napięte.
Im więcej upychamy, tym robi się trudniej i ciaśniej, emocje napierają, chcą się wydostać
I trzeba cały czas KONTROLOWAĆ.

Zakładamy uśmiech na twarz,
Udajemy, że jest w porządku i często sami w to wierzymy,
Bo nauczeni „nieczucia” nie czujemy.

Aż w końcu przychodzi moment przeciążenia,
Chwila, kiedy pozwalamy sobie puścić i następuje wybuch
(dla naszego zdrowia psychicznego to i tak lepiej niż trzymać jeszcze dłużej i się zamrażać).
Wybuch, który jest trudny i często niezrozumiały, bo niejednokrotnie wystarczy potknąć się buta i rozpadamy się na kawałki.

Tak samo działa to u dzieci, stąd niezwykle ważne jest AKCEPTOWANIE i opiekowanie się dziecięcymi uczuciami. POKAZYWANIE, że emocje są dobre i ważne, by o nich mówić.

No właśnie.
…a, dlaczego w ogóle tłumimy?
Często to wyuczony schemat, wyniesiony z dzieciństwa. Żyjemy w kulturze tłumienia,
Poprzednie pokolenia żyły w modelach rodzicielskich, które opierały się o uczenie niewyrażania emocji. I ta strategia została z nami do dorosłości.

Czy tłumienie zawsze kończy się wybuchem?
Niestety nie.
Czasami trzymamy tę piłkę przez wiele, wiele lat.
Boli nas całe ciało, nie mamy siły, ale trzymamy.